Gisteren was Poppemie op bezoek en om de verveling tegen te gaan besloten we om iets te naaien. Het eerste idee was een rokje, maar omdat ze dacht dat dat te moeilijk ging zijn, koos ze uiteindelijk voor een ritstasje. We gebruikten recept 18 uit het eerste Zo geknipt! boek als basis en paste de afmetingen aan. Ze mocht uit de stapel een stofje kiezen en tot mijn verbazing koos ze een overschotje van een van de stoffen uit mijn boek. (Toen ik stof ging kiezen, kreeg ik bij Les Tissus du Chien Vert een grote lap van deze stof omdat het een couponneke was!)

 

Het is een heel mooie blauw-oranje stof, maar niet meteen de meest eenvoudige om mee te werken. Omdat ze nogal los geweven is, ‘schuift’ ze gemakkelijk. Toen ik haar hierop attendeerde, sprak ze de woorden: ‘Wat mooi wil zijn, moet moeilijk doen.‘ Cryptische levenslessen van een dertienjarige.

Alles deed ze zelf: patroon tekenen, knippen, stof strijken, spelden en uiteindelijk stikken. Stap-voor-stap in het begin en wat sneller en met meer zelfvertrouwen naar het einde toe.

Nog een paar uitspraken die ik gisteren mocht aanhoren:

---

‘Stikken, die handel!’
‘Dat is precies een pamper.’
‘Ha, het strijkijzer sproeit!’

---

Ik vind dat ze dat fantastisch gedaan heeft. Wat denken jullie?

 

Buitenstof: Les Tissus du Chien Vert
Voering: nep suède
Patroon: Zo Geknipt!
Rits: tweedehands