Mijn schoonzus was dit weekend jarig en dat verdient uiteraard een cadeautje. Ik had het plan opgevat om voor haar een gepersonaliseerde waszak te maken (net zoals ik eerder deed voor mijn broer en mijn nichtjes), maar vond het nogal een pover cadeautje op zich. Om in het thema ‘reistas’ te blijven besloot ik dan maar om ook een toilettas voor haar te maken. Met als bonus dat -in tegenstelling tot een echte handtas- als ze de tas lelijk zou vinden, ze er niet mee over straat moet.

Want dat is toch altijd een risico wanneer je iets voor een ander maakt; dat je niet goed weet of ze het wel mooi zullen vinden of niet. Niemand wil toch de speciaal-voor-jou-vrouw-met-de-lelijke-trui zijn, nietwaar? Nu heeft de schoonzus een andere smaak dan ik (ik heb maar twee standen: heel sober of pure kitsch), maar zij heeft een groter smakenpalet en daarom niet minder vastberaden. Ze weet heel goed wat ze wel en niet mooi vindt.

Je kan dus misschien wel mijn keuzestress voorstellen toen ik zaterdagvoormiddag bij Madeline stond om een stofje te kiezen. Ik kan voor mijzelf al moeilijk een keuze maken tussen die honderden stoffen die daar liggen, laat staan voor iemand anders. Na een uur hakte ik de knoop door en ging voor kunstleer met bijpassende koperkleurige rits. De schoonste rits ooit trouwens, wat dan weer knipstress opleverde aangezien ze met haar 40 cm waarschijnlijk net te lang ging zijn voor een toilettas.

Eens thuisgekomen begon de zoektocht naar een geschikt patroon en al snel kwam ik bij de Open Wide Zippered Pouch terecht: een gratis patroon van Noodlehead dat goed in mekaar zit en -heel belangrijk!- een praktische toilettas tot stand brengt. 

Bij het stikken van een proeflapje kunstleer kwam ik tot de vaststelling dat hoewel het schitterend te verwerken is met de goede kanten tegen elkaar, mijn machine (Of naald. Of stikvoet.) niet zo happig waren om mooie steken* af te leveren wanneer je het leer stikt met de goede kant naar boven. De randen topstitchen zat er dus niet en daarom besloot ik om enkel de bodem in het kunstleer te maken en de bovenkant in zwarte Cordura te maken; een overschot van deze tas. Dat bleek een goede beslissing want zo kwamen de twee kleuren in de rits, in de voering en de buitenkant allemaal mooi samen.

Gisteren bleek dan dat ik goed had gekozen want de schoonzus was erg content met haar nieuwe tasje. Zelfs mijn tienjarig nichtje keek lichtelijk jaloers mama’s kant op.

*Waarschijnlijk had ik beter een ander naald en naaivoet gebruikt hiervoor want het is wel degelijk mogelijk – kijk maar!- om met een gewone machine dit kunstleer te doorstikken. Ik ben op vlak van naalden en naaivoeten uitzoeken en wisselen gewoon een héél erg luie naaister.