Of het nu gaat om naaien, grafisch werk, taarten bakken, lassen, bomen snoeien of wat dan ook vanaf het moment dat je iets min of meer kan dan mag je er zeker van zijn dat mensen gaan vragen om iets te maken of te doen voor hun. In mijn geval is dat dan meestal een tas maken (of het een of ander inkorten) en uit ervaring weet ik dat zoiets ALTIJD meer tijd en moeite vraagt dan eerst gedacht. Daarom maak ik dan ook geen tassen meer op bestelling. Tenzij het iets is voor een van mijn favoriete mensen of omdat het een projectje is waar ik echt zin in heb en met veel plezier en goesting aan kan werken. En deze tas was er zo eentje.

Bovenstaande WhatsApp kreeg ik een paar maanden geleden van een vriendin. Gewoon een screenshot van een tas met daaronder: ‘Tof hé’. Nu heb ik zelf niet zoveel met camouflage stof, maar het model van de tas sprak me wel aan en ik had de tijd en vooral de goesting om nog eens een tas te maken.

Meestal werk ik zonder vast patroon en begin ik vanuit een simpele schets met daarbij wat afmetingen. Deze keer had ik dus een foto als startpunt, maar geen afmetingen. Daarom voerde ik de foto door Google afbeeldingen en na wat zoekwerk vond ik de originele tas. Gelukkig stonden daar een aantal maten bij en kon ik me toch op iets baseren (hoewel ik de tas uiteindelijk wel wat groter tekende). Ik wou er ook geen exacte kopie van maken want 1. dat is niet netjes en 2. dat is ook gewoon niet plezant om te doen. 

Zo maakte ik het bodemstuk een stukje hoger en plaatste ik de hengsels verder uit mekaar want dat is een pak handiger. Aan de buitenzijde voegde ik een extra vakje toe en de hengsels naaide ik langer door dan bij de originele tas. Vervolgens moest ik op zoek naar stof. De kaki bodemstof is een overschotje van mijn boek en komt van bij Les Tissus du Chien Vert. Het is een van mijn favoriete stoffen ever: heel stevig, een super kwaliteit en voelt geweldig goed aan. Kortom een droom om mee te werken. De camouflage stof was moeilijker te vinden en bracht me uiteindelijk bij het stockhuis in Sint-Niklaas.

Daar vond ik twee camouflage stoffen: een katoenen en een nylon versie. Die eerste sprak me het meeste aan, maar die was véél te dun om een tas van te maken. De nylon daarentegen was perfect van dikte en stevigheid, maar omdat die 100% synthetisch was stond ik er wel een beetje sceptisch tegenover. Uiteindelijk won de nylon stof en ik heb het me nog geen moment beklaagd. Het is eigenlijk een ideale stof is om tassen mee te maken. Je kan er alleen niet echt een strijkijzer op zetten. De binnenkant van de tas maakte ik van een stevige, zachte, witte stof. Ik voorzag twee zakken: eentje dat achter de voering gestikt zit en sluit met een rits en een tweede opgestikte zak, afgewerkt met een bies in buitenstof. Op dit zakje stempelde ik, om in de hele militaire-kitzak-camouflage-trend te blijven, de initialen en geboortejaar van de eigenares. Hiervoor gebruikte ik textielverf en lettersjabloontjes die ik al jaren heb liggen en eindelijk van pas kwamen.

Omdat het fotograferen van de binnenkant van een tas geen sinecure is, maakte ik voor het ineen naaien van de voering al een paar foto’s. Zoveel duidelijker!

Voor de fournituren koos ik een brons kleur. Ik weet niet meer waarom, maar de kans is groot dat ik de perfecte rits in huis had en dat die toevallig bronskleurig was. Die rits plaatste ik deze keer een beetje verzonken en dat bevalt me erg goed. Ik dacht altijd dat dat redelijk moeilijk was, blijkt dat dus helemaal niet het geval. De rits kreeg als afwerking nog een leren trekker, vastgezet met een rivetje.Waar ik in het begin niet echt warm liep voor de camouflageprint ben ik nu toch overstag gegaan. Het heeft wel iets. Net zoals ook het werken met een synthetische stof me wel bevalt. So much so, dat ik ondertussen al bezig ben met een tweede tas in nylon.

buitenstof – bodemstof – voering