Nu ik meer en meer mijn draai begin te vinden in het kleren naaien, werd het tijd om een broek aan mijn repertoire toe te voegen. Eerder maakte ik al wel eens broeken dus zo’n grote sprong in het diepe was het heus niet, maar dat waren er eerder van de pyjamasoort en niet de geklede variant die de Metta broek wel leek te zijn. Uiteindelijk bleek dat laatste nog mee te vallen en is het vooral de stofsoort die er voor zorgt dat de broek niet teveel op nachtkleding lijkt zoals ik proefondervindelijk mocht ondervinden.

Na de salopette en het kleed was het tijd voor het volgende zelfgemaakte kledingstuk: de Valley Blouse. Een patroon van Amerikaanse makelij dat ik zag in de Instagram feed van Elise Blaha. Zij maakt steeds eenvoudige, mooie dingen en ik hoop stiekem zoals haar te worden wanneer ik groot ben. Maar dat terzijde, het gaat hier om het patroon. Het is een redelijk rechttoe, rechtaan patroon met een duidelijke -Engelstalige!- handleiding. Het wijst zichzelf grotendeels uit en is gemakkelijk aan te passen, maar toch leerde ik er weer iets van bij, namelijk hoe je een manchet aan een mouw zet. Boojah!

Dat ik van salopetten houd, kon je eerder al lezen en sinds dat blogbericht is mijn collectie met twee extra exemplaren gegroeid, waardoor de teller nu op vijf staat. In de kringloopwinkel vond ik een spiksplinternieuwe Wrangler salopette voor een luttele € 5,00. Weliswaar een mannenmodel, maar wel eentje dat perfect is om thuis mee te werken. Score! De andere salopette maakte ik zelf en dat werd een heerlijk luchtig zomermodel. Ik gebruikte ook hier het Constance patroon van Fibre Mood, maar ontdeed het van alle overbodigheid.

Ter voorbereiding van een workshop die ik bij Madeline gaf en omdat de BFF een verjaardagscadeautje verdiende, maakte ik nog een keer de Making Backpack van Noodlehead. Ik had gezien dat ze de rugzak op haar ‘mooi’ Pinterest bord had gezet en dus ging ik er van uit dat ze zo’n rugzak misschien wel zou appreciëren. Het was ook ineens een goede oefening om het maken van de rugzak in mijn vingers te krijgen.

Nu ik helemaal in de ban ben van het zelf kleren maken -het volgende stuk ligt al klaar om in elkaar gezet te worden- moet ik ook een manier vinden om al die patronen op een ordentelijke manier op te bergen. Bij tassenpatronen heb ik dat probleem nooit gehad omdat ik meestal zomaar iets verzon en patroondelen aanpaste tijdens het naaien en omdat het vaak rechthoekige stukken waren die ik rechtstreeks op de stof tekende. Bij kledingpatronen ligt dat net iets anders en het systeem dat ik heb is niet echt up-to-date.

Laat me beginnen met te zeggen dat ik deze jurk beter eerst had gestreken vooraleer ik er ...

Vorig jaar, of was het nu het jaar daarvoor, zag ik een prachtige, roze jacquard liggen bij Madeline. Ik zag er meteen een tas in, maar wat voor model of voor welke gelegenheid wist ik nog niet. Omdat ik zelden of nooit zomaar stof koop, liet ik de mooie jacquard dan ook netjes in de rekken liggen. Fier was ik op mezelf joh: zoveel zelfbeheersing dat ik ten berde bracht! Tot ik tijdens de uitverkoop bij Madeline in Steenokkerzeel een couponnetje van de mooie jacquard zag liggen. Weg zelfbeheersing, enter ‘my precious’.

Je zou mij misschien wel de vrouwelijke Dax Shepard kunnen noemen.Voor wie die naam niet kent: hij is een acteur en de echtgenoot van Kristen Bell. Zij is dan weer Anna uit ‘Frozen’, die film met Idina Menzel. Weet je wel, die ene die samen met Amy Adams in ‘Enchanted’ speelde? Amy Adams die nu trouwens in de cinema te bewonderen is in ‘Vice’, samen met Steve Carell. Steve die zoals je misschien nog weet in Kevin Bacon alias ‘David Lindhagen‘ zijn grootste vijand zag in ‘Crazy Stupid Love’? Maar kom, dit is hier geen spelletje ‘Six Degrees of Kevin Bacon’, ik had het over Dax Shepard.

Ongeveer 95% van de tijd teken ik zelf mijn tassenpatronen. Of beter gezegd begin ik provisoir aan een tas en zie ik wel waar het eindigt. Meestal komt dat dan wel op zijn pootjes terecht, maar af en toe loopt het ook mis en zit ik helemaal vast. Daarom is het fijn om zo nu en dan eens een echt patroon te volgen van een andere tassenmaakster. Zowel om gewoon een keer klakkeloos instructies op te volgen alsook  om te kijken hoe iemand anders te werk gaat en misschien wel nieuwe naaitrucjes te leren. 

Ik heb denk ik 4 pyjamabroeken: twee  warme voor de herfst/winter en twee van katoen voor de lente/zomer. Ik weet niet of dat dat veel of weinig is, maar voor mij is het in ieder geval genoeg. Tot natuurlijk 1 van die broeken tot op de draad versleten geraakt en dan zit je met een probleem in de was/draag roulatie. Een nieuwe pyjamabroek drong zich dus op en toeval wil dat in La Maison Victor nu net een eenvoudig patroontje stond. Bij de uitverkoop van Madeline in Steenokkerzeel vond ik de gepaste stof en zo maakte ik voor mezelf een nieuwe nachtelijke broek.

Al jaren geleden had ik aan een vriend van mijn vader beloofd om een messenrol voor hem te maken. Ik had ooit eens een mooie kast van hem gekregen en in ruil zou ik dan voor zijn messen, hij is een fervent hobbykok, een fatsoenlijke tas maken. Hij had de stof ook al klaar liggen, een zwarte kitzak, alleen moest hij die eens binnen gooien. Dat ‘binnen gooien’ heeft denk ik bijna 3 jaar op zich laten wachten, maar vorige maand stond die dan toch eindelijk voor de deur met kitzak en messen.

Hoe gemakkelijk sommige mensen in de omgang kunnen zijn, zo moeilijk zijn ze soms om een gepast cadeautje voor te vinden. Zo ook de ontvanger van deze juwelenrol. Niet omdat ze een moeilijk mens is of omdat ze een eigenaardige goesting heeft, maar gewoon omdat er geen marge is. Oftewel is het mooi, oftewel is het lelijk. Punt uit. Dus toen ze met de briljante suggestie kwam aanzetten om een juwelenrol voor haar te maken, was het niet zozeer de vraag of dit mij wel ging lukken, maar wel: gaat ze het mooi vinden?