Ter voorbereiding van een workshop die ik bij Madeline gaf en omdat de BFF een verjaardagscadeautje verdiende, maakte ik nog een keer de Making Backpack van Noodlehead. Ik had gezien dat ze de rugzak op haar ‘mooi’ Pinterest bord had gezet en dus ging ik er van uit dat ze zo’n rugzak misschien wel zou appreciëren. Het was ook ineens een goede oefening om het maken van de rugzak in mijn vingers te krijgen.
Nu ik helemaal in de ban ben van het zelf kleren maken -het volgende stuk ligt al klaar om in elkaar gezet te worden- moet ik ook een manier vinden om al die patronen op een ordentelijke manier op te bergen. Bij tassenpatronen heb ik dat probleem nooit gehad omdat ik meestal zomaar iets verzon en patroondelen aanpaste tijdens het naaien en omdat het vaak rechthoekige stukken waren die ik rechtstreeks op de stof tekende. Bij kledingpatronen ligt dat net iets anders en het systeem dat ik heb is niet echt up-to-date.
Laat me beginnen met te zeggen dat ik deze jurk beter eerst had gestreken vooraleer ik er ...
Vorig jaar, of was het nu het jaar daarvoor, zag ik een prachtige, roze jacquard liggen bij Madeline. Ik zag er meteen een tas in, maar wat voor model of voor welke gelegenheid wist ik nog niet. Omdat ik zelden of nooit zomaar stof koop, liet ik de mooie jacquard dan ook netjes in de rekken liggen. Fier was ik op mezelf joh: zoveel zelfbeheersing dat ik ten berde bracht! Tot ik tijdens de uitverkoop bij Madeline in Steenokkerzeel een couponnetje van de mooie jacquard zag liggen. Weg zelfbeheersing, enter ‘my precious’.
Je zou mij misschien wel de vrouwelijke Dax Shepard kunnen noemen.Voor wie die naam niet kent: hij is een acteur en de echtgenoot van Kristen Bell. Zij is dan weer Anna uit ‘Frozen’, die film met Idina Menzel. Weet je wel, die ene die samen met Amy Adams in ‘Enchanted’ speelde? Amy Adams die nu trouwens in de cinema te bewonderen is in ‘Vice’, samen met Steve Carell. Steve die zoals je misschien nog weet in Kevin Bacon alias ‘David Lindhagen‘ zijn grootste vijand zag in ‘Crazy Stupid Love’? Maar kom, dit is hier geen spelletje ‘Six Degrees of Kevin Bacon’, ik had het over Dax Shepard.
Ongeveer 95% van de tijd teken ik zelf mijn tassenpatronen. Of beter gezegd begin ik provisoir aan een tas en zie ik wel waar het eindigt. Meestal komt dat dan wel op zijn pootjes terecht, maar af en toe loopt het ook mis en zit ik helemaal vast. Daarom is het fijn om zo nu en dan eens een echt patroon te volgen van een andere tassenmaakster. Zowel om gewoon een keer klakkeloos instructies op te volgen alsook om te kijken hoe iemand anders te werk gaat en misschien wel nieuwe naaitrucjes te leren.
Ik heb denk ik 4 pyjamabroeken: twee warme voor de herfst/winter en twee van katoen voor de lente/zomer. Ik weet niet of dat dat veel of weinig is, maar voor mij is het in ieder geval genoeg. Tot natuurlijk 1 van die broeken tot op de draad versleten geraakt en dan zit je met een probleem in de was/draag roulatie. Een nieuwe pyjamabroek drong zich dus op en toeval wil dat in La Maison Victor nu net een eenvoudig patroontje stond. Bij de uitverkoop van Madeline in Steenokkerzeel vond ik de gepaste stof en zo maakte ik voor mezelf een nieuwe nachtelijke broek.
Al jaren geleden had ik aan een vriend van mijn vader beloofd om een messenrol voor hem te maken. Ik had ooit eens een mooie kast van hem gekregen en in ruil zou ik dan voor zijn messen, hij is een fervent hobbykok, een fatsoenlijke tas maken. Hij had de stof ook al klaar liggen, een zwarte kitzak, alleen moest hij die eens binnen gooien. Dat ‘binnen gooien’ heeft denk ik bijna 3 jaar op zich laten wachten, maar vorige maand stond die dan toch eindelijk voor de deur met kitzak en messen.
Hoe gemakkelijk sommige mensen in de omgang kunnen zijn, zo moeilijk zijn ze soms om een gepast cadeautje voor te vinden. Zo ook de ontvanger van deze juwelenrol. Niet omdat ze een moeilijk mens is of omdat ze een eigenaardige goesting heeft, maar gewoon omdat er geen marge is. Oftewel is het mooi, oftewel is het lelijk. Punt uit. Dus toen ze met de briljante suggestie kwam aanzetten om een juwelenrol voor haar te maken, was het niet zozeer de vraag of dit mij wel ging lukken, maar wel: gaat ze het mooi vinden?
Tricot angst. Ik weet niet of het een echte klinische aandoening is, maar ik had er in ieder geval serieus last van. Honderden toffe tricot-maaksels zag ik de afgelopen jaren passeren in blog- en Instagramland, maar zelden of nooit kon ik me ertoe aanzetten om er echt werk van te maken. Veel verder dan een onderbroekje of een sweater kwam ik niet en bleef de gedachte van ‘tricot is moeilijk’ hardnekkig in mijn hoofd vastzitten. Tot ik op een avond in december (aangemoedigd door Eva en Nancy ) aan het werk werd gezet met de overlock en jawel, tricot.
Tweeëntwintigjarige jongens zijn moeilijk om cadeautjes voor te kopen. Of tenminste ik vind dat toch. Daarom ging ik te rade bij zijn mama en zij gaf me de tip om een toiletzak te maken voor de birthday boy en dit bleek om 3 redenen een goed idee. 1.De jongeman heeft er geen. 2.Hij gaat binnenkort voor een tijdje naar het buitenland en dan komt dat uiteraard van pas. 3. De zus was blij dat hij haar exemplaar dan niet langer stiekem zou inpikken. Gewapend met een vaag idee ging ik aan de spreekwoordelijke tekentafel zitten en bedacht een semi stoere toiletzak voor de tweeëntwintig jarige globetrotter.
[dd-parallax img="http://dezustervan.be/wp-content/uploads/2018/10/flat-lay-1-2.jpg" height="1400" speed="2" z-index="5000" position="left" offset="false"]