Browsing Category Naaien

Een jaar geleden stak ik hier al een rant af tegen alle plastic zakjes die ze aanbieden in de supermarkt én tegen alle mensen die het nodig vinden om het minste geringste stuk fruit of groente in zo’n zakje te steken. Omdat ik daar zelf niet wil aan meedoen, maar omdat een kilo wortelen wel net iets handiger is in een zakje, maakte ik zelf groenten- en fruitzakjes uit stof om mee te nemen naar de winkel. Ik beloofde meteen ook om een follow-up post te doen om jullie te laten weten of mijn klein anti-afval initiatief was geslaagd. Dus bij deze een update en aangepast patroon.

Een tijdje geleden kocht ik een prachtige stof bij Madeline de Stoffenmadam met de intentie om er een jurk van te maken. Maar na mijn vorige poging tot het maken van een kleedje was ik ineens niet meer zo zeker van mijn stuk. Want wat als dit ook niet zou passen? Dan had ik al die prachtige stof zomaar verknoeit. Daarom liet ik de stof nog wat langer in de kast liggen en dacht ik verder na vooraleer ik er de schaar in zette. Het zal waarschijnlijk Pinterest geweest zijn dat mij nadien op het idee bracht om er een kimono van te maken.

Ken die scene [spoiler alert] in “The Sixth Sense” waar die kleine zegt: “I see dead people.” En dat er vervolgens koude rillingen over je rug lopen want dat had je helemaal niet zien aankomen? Wel ik had net dezelfde ervaring toen ik het patroon van deze jurk wat beter bestudeerde. “I see buttons.” ging er op dat moment door mijn hoofd en ik kan u zeggen de horror en de bijhorende koude rillingen waren exact hetzelfde als in die film met dat enge blonde kind. Nu wist ik wel dat het een uitdaging voor mij ging worden om zo’n kleed ineen te krijgen, maar op een hele rij verborgen knopen; daar had ik niet op gerekend.

In de beginjaren van mijn blog was deze plek een aaneenschakeling van berichten met sterk naai-gerelateerde inhoud, afgewisseld met blogberichten over het leven van alledag. Meestal niet bijzonder interessant of waardig in beeld gebracht, maar gewoon gewoon. Met de jaren die verstreken veranderde die inhoud echter geleidelijk aan en werd de lat steeds hoger gelegd. ‘Is het wel boeiend genoeg?’ ‘Is het vernieuwend genoeg?’ ‘Zit er hier wel iemand op te wachten?’ ‘Misschien is dit eerder Instagram materiaal?’ Kortom, er werd nog wel vanalles gemaakt, maar niet alles haalde de blog.

Telkens ik een blogbericht schrijf en het hoe & waarom uitleg van mijn maaksel heb ik altijd het gevoel dat ik mij op de een of andere manier moet verantwoorden. Wat natuurlijk compleet belachelijk is, want dit is hier mijn blog en ik ben niemand een uitleg verschuldigd, maar toch voel ik steeds de drang om mijn beweegredenen achter bepaalde beslissingen uit te leggen. Dus toen ik deze tas maakte was ik in mijn hoofd al aan het nadenken welke reden ik zou geven over waarom ik voor deze -toch wel in het oog springende- spreuk koos. En eigenlijk, feitelijk, was het heel simpel:

Een paar weken geleden zag ik een schoon stofje liggen aan €2/ meter in een niet verder genoemde stoffenwinkel. Onmiddellijk zag ik er een schort in en omdat ik dat graag maak en dringend eentje nodig had, nam ik 2 meter mee naar huis. Ik heb natuurlijk deze schort nog, maar die gebruik ik vooral voor wanneer ik mijn kleren wil beschermen tegen scherp gereedschap of verf, eerder dan tegen spatten. En omdat deze wel in de wasmachine kan is hij zeker geschikt voor de keuken. Ik mors namelijk belachelijk veel.

Ik wil graag geloven dat ik geen meeloper ben en niet vatbaar ben voor de laatste trends, maar eigenlijk, who am I kidding?  Sommige modegrillen laat ik inderdaad wijselijk aan me voorbij gaan wegens het bereikt hebben van een bepaalde leeftijd of omdat ik het gewoon gatlelijk vind (Ik kan met de nodige fierheid zeggen dat ik deze gedrochten nooit heb gedragen!), maar andere trends sluipen wel stilletjes mijn dagelijkse leven binnen. Enter de witte sneakers bijvoorbeeld. Of de flanking trend. Allemaal modegrillen waar ik als een mak schaap in meega en de laatste tijd is daar de liefde voor een uitbundig bloemenmotief bijgekomen.

Toen Griet en Annick in oktober een feestje gaven om de publicatie van hun boek Stof voor durf het zelvers 3 te vieren kon ik daar natuurlijk niet met lege handen naartoe gaan. Omdat ritstasjes altijd van pas komen en leuk & redelijk foolproof zijn om te maken, naaide ik twee exemplaren in mekaar voor de gevierde auteurs. De stoffen kwamen gewoon uit de voorraad en waren snel gekozen.

Een jaar geleden kocht ik op een verkoop voor het goede doel een hele grote lap stof zonder enig doel. Normaal gezien doe ik dat niet, zomaar stof kopen zonder dat ik weet waarvoor het gaat dienen, maar deze zachte wolk kon ik echt niet laten liggen. Het is een zalig zachte, lichtjes gemêleerde tricot stof met allemaal kleine kussentjes en 10 euro voor een 6,5 vierkante meter stof is geen geld hè! Na wat getwijfel (zou ik er kussens van maken?) besloot ik om er een hele grote sprei van te maken. En dat die groot is, dat heb ik geweten bij het vastnaaien van de brede boord.

Tijdens de herfstvakantie had ik het geluk om New York City te bezoeken. Amerika is een land dat me al langer fascineert en hoewel NYC niet echt representatief is voor de rest van het land, stond het toch erg hoog op mijn te-bezoeken-plaatsen-lijst. Ik was erg aangenaam verrast door the city that never sleeps (letterlijk that is; om 3 uur ’s nachts was het drilboortijd onder ons hotelraam) en ik voelde me er al snel thuis. Zelfs van de pech-profetie waar ik het hier over had, was er in NYC geen sprake. Ik zeg het u: “New York City agrees with me.” Omdat ik niet zo vaak reis, was mijn reisuitzet echter beperkt, maar dat bleek voor een tassennaaister als ik een mooie uitdaging. Een reistas was aan de orde.

Of het nu gaat om naaien, grafisch werk, taarten bakken, lassen, bomen snoeien of wat dan ook vanaf het moment dat je iets min of meer kan dan mag je er zeker van zijn dat mensen gaan vragen om iets te maken of te doen voor hun. In mijn geval is dat dan meestal een tas maken (of het een of ander inkorten) en uit ervaring weet ik dat zoiets ALTIJD meer tijd en moeite vraagt dan eerst gedacht. Daarom maak ik dan ook geen tassen meer op bestelling. Tenzij het iets is voor een van mijn favoriete mensen of omdat het een projectje is waar ik echt zin in heb en met veel plezier en goesting aan kan werken. En deze tas was er zo eentje.

Tijdens de vakantie had ik het plan opgevat om een leren tas te maken. Een rechthoekig model zonder rits of al teveel fournituren en gemaakt uit super zacht roze leer. Want ja, ik ben al jaren een fan van roze en hoewel ik het niet zo voor trends heb, ben ik wreed content dat we nu (en blijkbaar is het een blijvertje!) overal millennial pink zien verschijnen. Voor het leer reed ik zoals gewoonlijk naar mijn favoriete leerwinkel in Zonhoven want ik weet dat ze daar alle soorten en kleuren hebben die je maar kan bedenken. Dat was echter zonder mijn pech-profetie gerekend.