Browsing Category Naaien

Je zou mij misschien wel de vrouwelijke Dax Shepard kunnen noemen.Voor wie die naam niet kent: hij is een acteur en de echtgenoot van Kristen Bell. Zij is dan weer Anna uit ‘Frozen’, die film met Idina Menzel. Weet je wel, die ene die samen met Amy Adams in ‘Enchanted’ speelde? Amy Adams die nu trouwens in de cinema te bewonderen is in ‘Vice’, samen met Steve Carell. Steve die zoals je misschien nog weet in Kevin Bacon alias ‘David Lindhagen‘ zijn grootste vijand zag in ‘Crazy Stupid Love’? Maar kom, dit is hier geen spelletje ‘Six Degrees of Kevin Bacon’, ik had het over Dax Shepard.

Ongeveer 95% van de tijd teken ik zelf mijn tassenpatronen. Of beter gezegd begin ik provisoir aan een tas en zie ik wel waar het eindigt. Meestal komt dat dan wel op zijn pootjes terecht, maar af en toe loopt het ook mis en zit ik helemaal vast. Daarom is het fijn om zo nu en dan eens een echt patroon te volgen van een andere tassenmaakster. Zowel om gewoon een keer klakkeloos instructies op te volgen alsook  om te kijken hoe iemand anders te werk gaat en misschien wel nieuwe naaitrucjes te leren. 

Ik heb denk ik 4 pyjamabroeken: twee  warme voor de herfst/winter en twee van katoen voor de lente/zomer. Ik weet niet of dat dat veel of weinig is, maar voor mij is het in ieder geval genoeg. Tot natuurlijk 1 van die broeken tot op de draad versleten geraakt en dan zit je met een probleem in de was/draag roulatie. Een nieuwe pyjamabroek drong zich dus op en toeval wil dat in La Maison Victor nu net een eenvoudig patroontje stond. Bij de uitverkoop van Madeline in Steenokkerzeel vond ik de gepaste stof en zo maakte ik voor mezelf een nieuwe nachtelijke broek.

Al jaren geleden had ik aan een vriend van mijn vader beloofd om een messenrol voor hem te maken. Ik had ooit eens een mooie kast van hem gekregen en in ruil zou ik dan voor zijn messen, hij is een fervent hobbykok, een fatsoenlijke tas maken. Hij had de stof ook al klaar liggen, een zwarte kitzak, alleen moest hij die eens binnen gooien. Dat ‘binnen gooien’ heeft denk ik bijna 3 jaar op zich laten wachten, maar vorige maand stond die dan toch eindelijk voor de deur met kitzak en messen.

Hoe gemakkelijk sommige mensen in de omgang kunnen zijn, zo moeilijk zijn ze soms om een gepast cadeautje voor te vinden. Zo ook de ontvanger van deze juwelenrol. Niet omdat ze een moeilijk mens is of omdat ze een eigenaardige goesting heeft, maar gewoon omdat er geen marge is. Oftewel is het mooi, oftewel is het lelijk. Punt uit. Dus toen ze met de briljante suggestie kwam aanzetten om een juwelenrol voor haar te maken, was het niet zozeer de vraag of dit mij wel ging lukken, maar wel: gaat ze het mooi vinden?

Tricot angst. Ik weet niet of het een echte klinische aandoening is, maar ik had er in ieder geval serieus last van. Honderden toffe tricot-maaksels zag ik de afgelopen jaren passeren in blog- en Instagramland, maar zelden of nooit kon ik me ertoe aanzetten om er echt werk van te maken. Veel verder dan een onderbroekje of een sweater kwam ik niet en bleef de gedachte van ‘tricot is moeilijk’ hardnekkig in mijn hoofd vastzitten. Tot ik op een avond in december (aangemoedigd door Eva en Nancy ) aan het werk werd gezet met de overlock en jawel, tricot.

Tweeëntwintigjarige jongens zijn moeilijk om cadeautjes voor te kopen. Of tenminste ik vind dat toch. Daarom ging ik te rade bij zijn mama en zij gaf me de tip om een toiletzak te maken voor de birthday boy en dit bleek om 3 redenen een goed idee. 1.De jongeman heeft er geen. 2.Hij gaat binnenkort voor een tijdje naar het buitenland en dan komt dat uiteraard van pas. 3. De zus was blij dat hij haar exemplaar dan niet langer stiekem zou inpikken. Gewapend met een vaag idee ging ik aan de spreekwoordelijke tekentafel zitten en bedacht een semi stoere toiletzak voor de tweeëntwintig jarige globetrotter.

    [dd-parallax img="http://dezustervan.be/wp-content/uploads/2018/10/flat-lay-1-2.jpg" height="1400" speed="2" z-index="5000" position="left" offset="false"]

Mijn schoonzus was dit weekend jarig en dat verdient uiteraard een cadeautje. Ik had het plan opgevat om voor haar een gepersonaliseerde waszak te maken (net zoals ik eerder deed voor mijn broer en mijn nichtjes), maar vond het nogal een pover cadeautje op zich. Om in het thema ‘reistas’ te blijven besloot ik dan maar om ook een toilettas voor haar te maken. Met als bonus dat -in tegenstelling tot een echte handtas- als ze de tas lelijk zou vinden, ze er niet mee over straat moet.

Een jaar geleden stak ik hier al een rant af tegen alle plastic zakjes die ze aanbieden in de supermarkt én tegen alle mensen die het nodig vinden om het minste geringste stuk fruit of groente in zo’n zakje te steken. Omdat ik daar zelf niet wil aan meedoen, maar omdat een kilo wortelen wel net iets handiger is in een zakje, maakte ik zelf groenten- en fruitzakjes uit stof om mee te nemen naar de winkel. Ik beloofde meteen ook om een follow-up post te doen om jullie te laten weten of mijn klein anti-afval initiatief was geslaagd. Dus bij deze een update en aangepast patroon.

Een tijdje geleden kocht ik een prachtige stof bij Madeline de Stoffenmadam met de intentie om er een jurk van te maken. Maar na mijn vorige poging tot het maken van een kleedje was ik ineens niet meer zo zeker van mijn stuk. Want wat als dit ook niet zou passen? Dan had ik al die prachtige stof zomaar verknoeit. Daarom liet ik de stof nog wat langer in de kast liggen en dacht ik verder na vooraleer ik er de schaar in zette. Het zal waarschijnlijk Pinterest geweest zijn dat mij nadien op het idee bracht om er een kimono van te maken.

Ken die scene [spoiler alert] in “The Sixth Sense” waar die kleine zegt: “I see dead people.” En dat er vervolgens koude rillingen over je rug lopen want dat had je helemaal niet zien aankomen? Wel ik had net dezelfde ervaring toen ik het patroon van deze jurk wat beter bestudeerde. “I see buttons.” ging er op dat moment door mijn hoofd en ik kan u zeggen de horror en de bijhorende koude rillingen waren exact hetzelfde als in die film met dat enge blonde kind. Nu wist ik wel dat het een uitdaging voor mij ging worden om zo’n kleed ineen te krijgen, maar op een hele rij verborgen knopen; daar had ik niet op gerekend.