Je zou mij misschien wel de vrouwelijke Dax Shepard kunnen noemen.Voor wie die naam niet kent: hij is een acteur en de echtgenoot van Kristen Bell. Zij is dan weer Anna uit ‘Frozen’, die film met Idina Menzel. Weet je wel, die ene die samen met Amy Adams in ‘Enchanted’ speelde? Amy Adams die nu trouwens in de cinema te bewonderen is in ‘Vice’, samen met Steve Carell. Steve die zoals je misschien nog weet in Kevin Bacon alias ‘David Lindhagen‘ zijn grootste vijand zag in ‘Crazy Stupid Love’? Maar kom, dit is hier geen spelletje ‘Six Degrees of Kevin Bacon’, ik had het over Dax Shepard.

Dax houdt van salopetten, tuinbroeken, overalls, hoe je ze ook wil noemen en ik vind die dus ook ge-wel-dig! In de jaren negentig had ik al een oversized jeans exemplaar van de H&M waarin ik praktisch leefde en die ik occasioneel nog steeds draag als werkbroek. Ze is ondertussen wel een stuk korter aangezien de onderkant een sessie beton storten niet zo goed doorkwam en ze sindsdien vanzelf recht bleef staan. Enfin ik ben weer aan het afwijken, het gaat hier dus om de salopette.

Een paar jaar geleden schaftte ik mij terug een nieuwe aan, wederom een jeans modelletje van Abercrombie deze keer en die heb ik gedragen tot ze letterlijk tot op de draad versleten was. (Ik ben nog wel van plan om ze te herstellen!) Een nieuwe salopette stond dus op het verlanglijstje en liefst (sinds mijn shop-aversie) een zelfgemaakt of tweedehands stuk. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik een paar weken terug zag dat Fibre Mood ook een salopette in haar patronenportefeuille had zitten. (Inderdaad pas een paar weken geleden. Als voornamelijk tassenmaakster moet ik het het hele kleren-zelf-maken-patroontijdschriften-milieu nog wat beter leren kennen.)

Mijn vingers jeukten om de Constance salopette te maken maar omdat mijn naaiskills in het kledingdepartement nog bijlange niet op punt staan, was ik toch ook erg terughoudend om dat ineens in een goede -lees:nieuwe- stof te maken. Daarom ging ik op zoek naar een gepaste stof in mijn voorraad en de enige lap die groot genoeg was bleek deze €2/meter stof te zijn.

Op zaterdag trok ik naar Madeline om de Fibre Mood aan te schaffen en tegen zondagavond had ik 80% van een salopette bijeen genaaid. Het is maar om te zeggen dat het een gemakkelijk en erg duidelijk patroon is. Maandagvoormiddag begaf ik mij dan opnieuw naar Madeline om gespen en knopen te kopen die ik vervolgens vastnaaide en er na het passen terug afhaalde.

Omdat ik geen zilverkleurige jeansknopen vond, koos ik simpele witte knopen maar door hun positie recht op de heupen, had ik evengoed ‘WIDE LOAD’ op mijn voorhoofd kunnen tatoeëren en een biepsignaal laten weerklinken wanneer ik achteruit stapte. Nu weet ik wel dat ik geen slanke den ben, maar die witte knopen trokken de aandacht net iets teveel naar mijn breedste ‘zone’. De pot met knopen werd dan maar bovengehaald en daarin vond ik exact 8 perfecte knopen. Alsof het kismet was.

Zoals ik al schreef paste ik de salopette pas toen ik de knopen er had opgenaaid en ze lijkt precies toch goed te passen. Hoewel, een maatje kleiner misschien ook had gekund oftewel zijn het alleen de pijpen die toch wat smaller mogen. Mijn confectiemaat is meestal 38/40 en de maattabel van Fibre Mood stelde een 44 voor, daarom maakte ik een maat 42. Kwestie van de kerk in het midden te houden. Het patroon was duidelijk en de werkbeschrijving zat goed ineen, zo goed zelfs dat ik al zin heb om weer een patroon van Fibre Mood te maken. Wie had dat kunnen denken, ik die enthousiast zou worden over kledingpatronen!

Of ik de salopette ook in real life ga dragen betwijfel ik. Het is uiteindelijk maar een oefenstofje en ik ben van plan om er eentje in een ‘goede’ stof te maken. Wel ben ik zeker dat ik ze ga dragen, maar dan als werkbroek. Ik beloof dat ik er deze keer niet mee in ‘den beton’ zal gaan staan.