Ter voorbereiding van een workshop die ik bij Madeline gaf en omdat de BFF een verjaardagscadeautje verdiende, maakte ik nog een keer de Making Backpack van Noodlehead. Ik had gezien dat ze de rugzak op haar ‘mooi’ Pinterest bord had gezet en dus ging ik er van uit dat ze zo’n rugzak misschien wel zou appreciëren. Het was ook ineens een goede oefening om het maken van de rugzak in mijn vingers te krijgen.
Iets maken voor een ander is altijd een beetje spannend omdat je zelf de materialen en kleurencombinaties moet kiezen. Nu weet ik dat de BFF van geel/oker houdt en daarom koos ik een okerkleurige oilskin bij Madeline. Een fantastische stof om mee te werken en eentje die alleen maar mooier wordt naargelang er wat wear & tear optreedt.
Voor de voering (en omdat mijn budget het niet toeliet om alles nieuw te kopen) koos ik voor een stof uit de eigen stoffenvoorraad. Ik wilde absoluut een lichtkleurige stof (handig!) en iets stevigs, zodat tussenvoeringen en verstevigingen niet nodig zouden zijn. Zo kwam ik uit bij een iets dikker wit katoen.
Om het geheel toch een beetje meer ‘oempf’ te geven, bestempelde ik de stof met blokstempels. Dit was meer dan ideaal in deze situatie omdat ik de stempels niet alleen heb gekregen van de BFF, maar ook omdat ze een mooie verwijzing zijn naar haar Indiase roots. Ik gebruikte roze en grijze textielverf (weeral gewoon omdat ik die in huis had) en mixte van wat acrylverf een beetje okerkleurige verf om tussen het patroon door stippen te zetten. Zo is er toch een link tussen de buiten- en binnenkant.
Ik volgde het patroon grotendeels, alleen de riemen en de binnenafwerking deed ik een beetje anders. De riemen maakte ik opnieuw zoals mijn eerder exemplaar, dus van stof en leer. Voor de gevreesde biaisafwerking liet ik de naadwaarde op 1,25 cm en werkte deze af met een 6,5 cm breed lint in oilskin. Zo bleef de kleur van het garen hetzelfde als die van de buitenkant en valt het niet zo op als ik naast het originele stiksel zou naaien. Door de bredere naadwaarde heb je ook letterlijk meer plaats om te werken en gaat het prutsgehalte wat naar beneden.
Nu is het enkel nog wachten op haar reactie. De tas gaat sebiet op de post naar het verre Limburg, fingers crossed dat ze hem leuk vindt!
